بریم مجلس امام حسین علیه السلام حاجت بگیریم!!!
بُعد دیگر تحریف، بُعدی است که سالهای قبل به آن هم اشاره کرده ام؛
منتهی این داغ بر جگر ما مانده است و هر سال تازه تر می شود.
آن روحیه ی حاجت خواهی و حاجت طلبی در رفتن به مجالس حسینیع است؛
که هم منبری ها آن را تشویق میکنند و هم مدّاح‌ها تحریض میکنند.
اینکه برای حاجت گرفتن به مجالس حسینیع برویم!
مریض داریم، دکترها او را جواب کرده اند؛ به مجلس اباعبداللهع برویم و شفای مریضمان را بگیریم!
بیکاریم، به مجلس اباعبداللهعبرویم، تا شغلی برایمان جور شود!
بچّه دار نمی‌شویم، برویم از امام حسینع بچّه بگیریم!
خانه نداریم، برویم از امام حسینعخانه بگیریم! این رویکرد حاجتطلبانه و مزدگیرانه!
روی منبر و پشت میکروفن میگوید آقا ! امشب شب آخر مجلس است، شب مزد است!
ای داد بیداد! خاک بر سر من!
امام حسینع تو را به خانه ی خودش راه داد، می خواهی از امام حسینع مزد بگیری؟
اگر معشوق به عاشق راه دهد، عاشق بعد از اینکه به دیدار معشوق نائل شد و به حضورش راه یافت،
زمانی‌که میخواهد از معشوقش خداحافظی کند،
به او میگوید: مزد من چقدر میشود؟! مزدم را به من بده؟!
این رویکرد مزدخواهانه چیست که ما ایجاد کرده ایم؟!
این رویکرد حاجتطلبانه چیست که ما در مجالس حسینیع دمیده ایم؟!
.
.
این چه آموزشی است که ما در این مجالس می دهیم؟!
نهضت اباعبدالله علیه السلام برای این است که خودت را فراموش کنی.
تو روضه می خوانی، می‌گویی حضرت علی اکبر ع را این‌گونه ارباً‌اربا کرده اند؛
آن‌وقت در این مصیبت سنگین، یاد این افتاده ای که شغل نداری؟ بیکاری، آمده ای شغل بگیری؟
عاشق این‌گونه است؟! انسان میتواند عاشق باشد، و یاد غیرمعشوق هم باشد؟!
حضرت ابالفضلع در آب نگاه کردند، خودشان را ندیدند، امام حسین ع را دیدند!
آیا حضرت اباالفضل ع حاجت به آب نداشتند؟ تشنه نبودند؟ مشکل نداشتند؟ گرسنه، خسته و مجروح نبودند؟
همه ی اینها بود؛ امّا حضرت اصلاً یاد خودشان نبودند؛
«فَذَکَرَ عَطَشَ الْحُسَیْنِعلیه السلام»